Onvervuld verlangen

Voordat ik ontdekte hoe ik mijn verlatingsangst kon oplossen heb ik veel geprobeerd om mezelf te verlossen van deze ellende. Op een gegeven moment werkte ik samen met een coach om mijn verlatingsangst te onderzoeken. We werkten al een tijdje samen maar de angst was behoorlijk hardnekkig. 

Gezamenlijk probeerden we af te pellen welke gevoelens en gedachten schuilden achter de verlatingsangst. Op dat moment had ik geen relatie, en ik had de overtuiging dat mijn verlatingsangst een gezonde relatie in de weg stond waardoor ik voor altijd alleen zou blijven.

'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?' vroeg Jo.

'Ik weet het niet...,' stamelde ik. 'Ik vind alleen zijn niet zo erg,' zei ik. 'Maar ik ben bang dat ik voor altijd alleen blijf. En dat ik nooit echte liefde zal ervaren.'

'Wat is daar zo erg aan? Wat voel je dan?' vervolgde ze.

'Ik voel verdriet, eenzaamheid, ik mis intimiteit, verbinding, geborgenheid.'

'Wat is daar zo erg aan? Waar ben je bang voor?' vroeg ze opnieuw.

'Ik ben bang dat het nooit stopt, bang dat ik deze pijn niet aankan, bang om alleen te zijn met mijn pijn.' Ik kreeg een brok in mijn keel.

Mijn coach zag het gebeuren: 'Wat raakt jou nu het meest?'

Tranen rolden over mijn wangen. 'Ik ben gewoon zo bang dat niemand mij wil.'

Kern
Ineens was daar het besef dat ik bij de kern gekomen was. Onder al mijn angst lag een diepe, lang gekoesterde en onvervulde wens naar onvoorwaardelijke liefde. Het kunnen geloven en voelen dat ik gewenst en geliefd ben in plaats van 'te veel' of 'tot last'. Het gevolg van de onbeantwoorde liefde die ik voelde voor mijn vader. Vanaf het moment dat hij mijn ouderlijk huis verliet, heb ik gehunkerd naar zijn aandacht, liefde, trots en waardering.

Grote gemis
Door dit grote gemis heb ik dit vanaf mijn eerste basisschoolliefde gezocht bij andere jongens en mannen. De aandacht die ik kreeg, gaf de hoop dat ik eindelijk zou vinden wat ik zocht en daarom kon ik me ook nogal gauw vastklampen aan een vriendje. Tegelijkertijd met het vastklampen aan een vleugje vleierij was er de angst dit meteen weer te verliezen. Maar ook de angst om mezelf te verliezen en mijn onafhankelijkheid uit handen te geven. 

Gekwetste kind
Met mijn gedrag zorgde ik zelf voor onveiligheid in mijn relaties, omdat er sprake was van ongelijkheid. Ik was in die contacten als het ware nog dat gekwetste kind van vroeger dat bescherming zocht bij mijn vader en daardoor gingen mijn vriendjes in een verzorgende en troostende ouderrol. Dit was niet alleen ongelijk, maar kon ook dodelijk zijn voor de aantrekkingskracht. Of ze wezen mij af wat mijn verlatingsangst alleen maar versterkte.

Pijn ruimte geven
Inmiddels heb ik geleerd dat dit soort ongeheelde pijn geen basis is voor een gezonde dynamiek. Het is nodig om deze pijn, net als de verlatingsangst ruimte te geven. Ruimte geven aan de pijn doe je door deze te doorvoelen en aanvaarden.
Het kind in jou heeft vroeger die erkenning niet gehad. Jij moet nu de vader of moeder zijn voor jouw innerlijke kind en recht doen aan de behoeften. Soms is dat troosten, en soms is dat jezelf begrenzen.
Doordat je voor jezelf zorgt zal de pijn helen. Misschien niet volledig, maar het zal minder worden. Hiermee verdwijnt niet per se de wens voor een relatie. Wanneer je dit stuk in jezelf hebt geheeld, zal de relatie waarnaar jij streeft wel een gezonde volwassen liefde zijn in plaats van het verlangen naar je papa of mama. 

Mijn boek Bang hart reset helpt jou om jezelf te helen en te transformeren tot de krachtige intuïtieve vrouw die je in wezen bent.

Heb je iets meer hulp nodig? Benader mij dan voor coaching.